هدف این مقاله بررسی و تحلیل برنامه آموزشی دروس دین و زندگی و قرآن با تأکید بر روش ارزشیابی و شیوه برگزاری کلاس از دیدگاه دبیران این دروس است. روش پژوهش توصیفی، از نوع زمینه‌­یابی است. جامعه پژوهش شامل همۀ دبیران دروس دین و زندگی و قرآن دوره اول و دوم متوسطه شهرستان کرمانشاه بود که از میان آنها 97 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گرد­آوری داده‌­ها پرسشنامه­‌ای محقق­‌ساخته بود. تجزیه و تحلیل داده­‌ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی(آزمون تی) و نرم­افزار SPSS انجام شده است. یافته­‌ها حکایت از این دارند که روش ارزشیابی این دروس قابل‌­تغییر است و بهترین روش ارزشیابی به صورت شفاهی و توصیفی، کیفی و کمی، کمی و کتبی است. همچنین معلمان با ارزشیابی صرفاً کمی به صورت نمره برای دروس دین و زندگی و قرآن نظر موافقی ندارند. امکان تغییر برنامه کلاسی و شیوه برگزاری این دروس وجود دارد. بهترین و مؤثرترین شکل برگزاری دروس دین و زندگی و قرآن به ترتیب به صورت ملاقات با شخصیتهای مذهبی/ دعوت از قاریان مطرح قرآن، بازدید از مساجد و مراکز مذهبی، برگزاری در نمازخانه و برگزاری در کلاس است. با توجه به یافته­‌های پژوهش پیشنهاد می‌­شود در دو عنصر روش ارزشیابی و شکل برگزاری کلاس دروس دین و زندگی و قرآن تجدیدنظر صورت گیرد. این امر ضمن آنکه کلاسها را جذاب‌­تر و دلنشین‌­تر می‌­کند، سبب افزایش تأثیرگذاری آنها برای دانش‌­آموزان می­‌شود، چرا که اجبار و سختگیری با روحیه و اساس دین مبین اسلام همخوانی ندارد. پیامد چنین تغییراتی در برنامه آموزشی، سبب گرایش مثبت و بیشتر دانش‌­آموزان به دروس دین و زندگی و اخلاق­‌مداری خواهد شد.