پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش هوش هیجانی به روش قصه‌گویی بر کاهش کمرویی و ارتقای هوش هیجانی و مؤلفه‌های آن در دانش آموزان دختر دبستانی انجام شده است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری را دانش آموزان پایه‌­های پنجم و ششم دبستانهای دخترانه  شهر قم در سال تحصیلی 95-1394 تشکیل دادند. نمونه پژوهش یکی از مدارس ابتدایی شهر قم بود که به‌صورت در دسترس انتخاب شد و 25 دانش آموز کمرو به‌صورت هدفمند انتخاب شدند(با استفاده از پرسشنامه و مصاحبه تشخیصی- تکمیلی با معلمان) و با جایگزینی تصادفی در گروه آزمایش و کنترل (12نفر گروه آزمایش و 13نفر گروه کنترل) قرار گرفتند. ابزارهای مورد استفاده، پرسشنامه هوش هیجانی کودکان و نوجوانان بار- آن (2000) و پرسشنامه کمرویی کودکان کروزیر (1995) بود. اعضای گروه آزمایش در هشت جلسه 45 دقیقه‌ای، هفته‌ای یک بار، آموزش هوش هیجانی را به روش قصه­‌گویی (قصه‌ها را پژوهشگران تهیه کردند و روایی حاصل شد) دریافت کردند، درحالی‌­که به اعضای گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. پس از پایان جلسه‌های آموزشی، پرسشنامه‌های مذکور برای هر دو گروه اجرا شدند. برای تحلیل داده‌ها از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری و چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش هوش هیجانی به روش قصه­‌گویی بر کاهش کمرویی (در سطح 0/99 و توان آماری 0/86) و ارتقای هوش هیجانی کلی  و مؤلفه‌های آن (درون- فردی، میان- فردی)(در سطح 0/95 و توان آماری 0/66 تا 0/99) در دانش آموزان دختر دبستانی مؤثر بوده است. براین اساس پیشنهاد می‌شود که در محیطهای آموزشی برای غلبه بر کمرویی کودکان آموزش هوش هیجانی با روش قصه­‌گویی مورد استفاده قرار گیرد.