ارزیابی آثار سرمایه‌گذاری آموزشی بر رشد اقتصادی به تفکیک نوع آموزش طی سالهای اخیر مورد توجه جدی صاحب‌نظران و سیاستگذاران بوده است؛ در عین حال، دستاوردهای پژوهشی در کشورهایی چون ایران شواهدی سازگار فراهم نمی‌کنند. هدف اصلی این مقاله، ارزیابی عوامل رشد اقتصادی ایران با تأکید بر تأثیر آموزش عمومی در مقایسه با آموزش عالی و همچنین بازنمایی علل ناسازگاری در یافته‌های تجربی است؛ در این رابطه، تأثیر برخی از مهمترین چالشهای نظری و روش‌شناسی بر برآوردهای تجربی که به‌شدت اعتبار یافته‌ها را متأثر می‌سازند، ارزیابی می‌شود. اطلاعات آماری از منابع بانک مرکزی و مرکز آمار ایران برای دوره 89-1338 استخراج ‌شده است. یافته‌های تجربی نشان می‌دهند: 1) برآوردهای تأثیر عوامل رشد اقتصادی، نسبت به ساختار الگو و نوع متغیر استفاده‌شده، و نسبت به روشهای مقابله با مشکلات اقتصادسنجی، بسیار حساس‌اند و نتیجه ارزیابیها را تغییر می‌دهند، 2) آموزش عامل رشد اقتصادی است و آثار خارجی مثبت نیز دارد، 3) سرمایه انسانی حاصل از سطوح مختلف تحصیلی تأثیری متفاوت بر رشد اقتصادی می­گذارد، و 4) از میان الگوهای برازش‌شده، تنها الگوهای جدول 8 مناسب‌ترین برآوردها را از لحاظ مبانی نظری اقتصاد رشد و آزمونهای اقتصادسنجی، فراهم می‌کنند؛ بر اساس برآوردهای الگوهای مذکور سرمایه‌گذاری فیزیکی، سرمایه‌گذاری آموزشی، نرخ رشد جمعیت، استهلاک و تحولات فنی، جزو عوامل اصلی رشد اقتصادی ایران هستند. میزان تأثیر سرمایه‌گذاری آموزشی بیشتر از میزان تأثیر سرمایه‌گذاری فیزیکی (75/0 در مقابل 49/0) برآورد شده است. یافته‌ها همچنین وجود آثار خارجی ناشی از تراکم سرمایه انسانی (234/0) و نیز اینکه آموزشهای عمومی تأثیر به‌مراتب بیشتری بر رشد اقتصادی ایران دارند را تأیید می‌کنند. چنین یافته‌هایی، اولویت سرمایه‌گذاری آموزشی نسبت به سرمایه‌گذاری فیزیکی و نیز آموزش عمومی نسبت به آموزش عالی را برای تصمیم‌گیران تخصیص منابع آشکار می‌کند.