پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی اهمال­‌کاری در رابطه خودناتوان­‌سازی با عملکرد تحصیلی دانش‌­آموزان انجام گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی و همبستگی است. جامعه آماری شامل همۀ دانش‌­آموزان دورۀ دوم متوسطه شهرکرمانشاه در سال تحصیلی 98-1397 بوده که براساس جدول نمونه­‌گیری مورگان 373 نفر به­‌عنوان نمونه و به­‌روش تصادفی خوشه­‌ای انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌­های خود­ناتوان­‌سازی جونز و رودوالت(1982)، اهمال­‌کاری تحصیلی سولومون و راث­‌بلوم(1984) و پرسشنامه عملکرد تحصیلی فام و تیلور(1999) بود. تجزیه و تحلیل آماری با به­‌کارگیری آزمونهای رگرسیون همزمان و آزمون معادلات ساختاری با استفاده از نرم‌­افزار SPSS  و LISREL انجام شده است. نتایج نشان داد که ضریب مسیر میان خودناتوان­‌سازی تحصیلی با اهمال­‌کاری برابر 0/34 است. در رابطه میان خودناتوان­سازی تحصیلی با عملکرد تحصیلی برابر 0/53- و ضریب مسیر اثر اهمال­‌کاری با عملکرد تحصیلی برابر 0/41- بود که نشان­‌دهندۀ ارتباط معنادار متغیرهای پژوهش است. همچنین نتایج نشان داد که اهمال­‌کاری به میزان 0/14- در رابطه میان خودناتوان­‌سازی با عملکرد تحصیلی مؤثر است. به این معنا که با اضافه کردن متغیر اهمال­‌کاری در رابطه میان خودناتوان­‌سازی با عملکرد تحصیلی، مقدار رابطه به 0/67- می­رسد. بنابراین نقش میانجی اهمال­‌کاری مورد تأیید قرار گرفت. باتوجه به نتایج به­‌دست آمده شناخت خودناتوان‌سازی و اهمال‌­کاری و جلوگیری از آنها امری مهم و ضروری برای کمک به دانش­‌آموزان و بهبود نظام آموزشی است.