هدف این مقاله، بررسی آخرین یافته­‌های پژوهشی به قصد دستیابی به مفاهیم مشترک و دیدگاههای جدید در مورد طنز آموزشی به منظور تبیین لزوم کاربست عملی آن در ارتقای کیفیت آموزش در نظام آموزشی کشور است. پژوهش حاضر به روش سنتزپژوهی صورت گرفته که در آن با استخراج مؤلفه‌­ها و نکات مشترک تعدادی از تحقیقات مرتبط با طنز طبق اصول تلفیق، سنتزی از داده‌­ها و یافته‌­ها مورد بازآرایی، بازاندیشی و تحلیل قرار گرفته است. یافته­‌ها نشان می­‌دهند که طنز آموزشی ظرفیت بالایی برای کاربست در محیطهای آموزشی دارد و می‌­تواند به غنی­‌سازی برنامه‌­های درسی به­‌طرق گوناگون از جمله تلطیف فضای آموزشی، ارتقای روحیه دانش‌­آموزان، رفع خستگی، افزایش توجه و اعتماد به‌­نفس و بهبود روابط دانش‌­آموزان با معلمان کمک کند. شایان ذکر است که معلمان از دیرباز به طور معمول در کلاسهای درس خود از انواع طنزهای کلامی و غیرکلامی برای پیشبرد بهتر فرایند آموزش و افزایش میزان شادی و نشاط دانش آموزان و ارتقای سطح توجه آنان استفاده کرده اند در حالی که ممکن است از دید آنان، شوخ‌­طبعی به عنوان یک موضوع علمی مورد توجه قرار نگرفته باشد، اما ادعای پژوهش حاضر این است که توسعه فرهنگ طنز به­‌منزله یک روش آموزشی می‌تواند به عنوان یک کاتالیزور و تسهیلگر به کمک معلم بشتابد و دستیابی به اهداف آموزشی را تسهیل و تسریع کند. در نهایت، پیشنهادهایی برای استفاده این یافته­‌ها در حوزه­ آموزش و بهبود کیفیت یادگیری ارائه شده است.