این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان بر فرسودگی تحصیلی دانش آموزان پسر انجام شده است. پژوهش حاضر از نوع پژوهشهای نیمه‌­آزمایشی با طرح پیش‌­آزمون- پس­‌آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل همۀ دانش آموزان پسر پایه ششم ابتدایی شهر ماکو در سال تحصیلی 97-1396 به تعداد 446 نفر بود. نمونه آماری پژوهش شامل 40 نفر از دانش آموزانی بود که با روش نمونه­گیری هدفمند و با توجه به ملاکهای ورود و خروج انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. در این مطالعه، شرکت­‌کنندگان هر دو گروه در مراحل پیش‌­آزمون و پس‌­آزمون پرسشنامه فرسودگی تحصیلی (ABS) را تکمیل کردند، سپس شرکت‌­کنندگان گروه آزمایش تحت آموزشهای مربوط به یادگیری خودگردان، طی 15 جلسه 50 دقیقه ای قرار گرفتند، اما در این مدت آزمودنیهای گروه کنترل تنها آموزشهای رسمی مدرسه را دریافت می­‌کردند. تجزیه و تحلیل داده­‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس در برنامه SPSS انجام گرفته است. تحلیل داده­‌ها نشان داده که آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان منجر به تفاوتی معنا‌دار میان گروهها در نمره کل فرسودگی تحصیلی و همچنین در مؤلفه‌­های خستگی تحصیلی، بدبینی تحصیلی و ناکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان شده است (0/05>p). بنابراین می­‌توان گفت که آموزش راهبردهای یادگیری خودگردان تأثیری معنادار بر فرسودگی تحصیلی و ابعاد آن شامل خستگی، بدبینی و ناکارآمدی تحصیلی در دانش آموزان پسر دارد و منجر به کاهش فرسودگی تحصیلی می­‌شود.