پژوهش حاضر با هدف تبیین سیر تاریخی صورت‌‏بندی اهداف در نظام آموزشی ایران انجام شده است. این پژوهش از نوع تحقیقات تاریخی-تحلیلی است و در پی پاسخگویی به این پرسش است که صورت‏‌بندی اهداف در گذشته از منظر رویکرد، الگو، کارکرد و توجه به تفاوتهای فردی چگونه تدوین شده است؟ یافته­‌های حاصل از تحلیل تاریخی اسناد، گزارشها و منابع کتابخانه‌­ای نشان می‏دهند که اهداف در سیر تطور خود، چهار دوره زمانی را پشت سر گذاشته اند. اولین دوره: تحصیلات رسمی و اجباری (1288 تا 1331)؛ دومین دوره: تحصیلات رایگان و اجباری (1332 تا 1343)؛ سومین دوره: اصلاح جامعه از طریق اصلاح آموزش و پرورش (1344 تا 1366)؛ و 4) چهارمین دوره: حاکمیت ارزشهای اسلامی (1367 تا 1397) است. نتایج بررسی نشان داده که غیر از دوره چهارم (در مرحله دوم) که اهداف با رویکرد شایستگی (صفات و توانمندیها) تدوین شده است، در اغلب دوره‏‌ها اهداف تابع رویکرد تصریح شده بوده و الگوی اهداف نیز تک­‌جهتی و پلکانی بوده است. به تبع این امر کارکرد اهداف در عمل بیشتر به سمت اهداف پیشینی و کاهش­‌گرایانه میل کرده و صرفاً محدود به تعیین تکلیف برای موضوعات درسی شده است. با وجود آنکه رشد تواناییهای فردی در تمام دوره‌‏ها با شدت و ضعفهای متفاوت مد‏نظر برنامه‌‏ریزان بوده، اما حاکمیت الگوی تک‌­جهتی و پلکانی مانع پرداختن به آن در صورت‏بندی اهداف شده است. دلیل این امر فاصله میان تصمیم‏‌گیریهای کلان در نظام آموزشی و واقعیتهای عرصه عمل، تجربه محدود ‏کارشناسی، درک پیچیدگیهای اجرا و بی­‌توجهی به نقش مجریان به‏‌عنوان بازیگران اصلی بوده است.