پژوهش حاضر با هدف تبیین سرزندگی تحصیلی بر اساس مهارتهای ارتباطی با میانجیگری خودکارآمدی انجام شده است. روش پژوهش از نوع همبستگی و از نوع معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از همۀ دانش‌­آموزان دختر دوره متوسطۀ دوم مدارس دولتی منطقۀ 16 شهر تهران بود که در سال تحصیلی 97-1396 مشغول به تحصیل بودند. نمونۀ پژوهش شامل 262 دانش‌آموز بود که به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شدند و به پرسشنامه‌ها پاسخ دادند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مهارتهای ارتباطی بارتون (1990)، پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مک‌­ایلروی و بانتینگ (2002) و پرسشنامه سرزندگی تحصیلی دهقانی­‌زاده و حسین­‌چاری (1391) بود. برای تجزیه‌وتحلیل داده­‌ها از روش تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد. نتایج تجزیه‌وتحلیل داده‌­ها نشان داد که مهارتهای ارتباطی بر خودکارآمدی تحصیلی (p< 0/01; β= 0/62) و سرزندگی تحصیلی (p< 0/05; β= 0/23) اثری مستقیم و معنادار دارند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی در رابطه میان مهارتهای ارتباطی و سرزندگی تحصیلی نقش واسطه‌­ای معنادار دارد(p< 0/01; Z= 4/40).  بر اساس یافته‌های پژوهش و با توجه به اینکه این متغیرها از اهمیتی قابل­‌توجه در محیط تحصیلی برخوردارند، پیشنهاد می‌شود که محیط تحصیلی و آموزشی شرایطی بهتر برای بالا بردن مهارتهای ارتباطی، درگیر کردن افراد به بیان مشکلات و شرکت دادن آنها در فرایندهای تصمیم‌گیری فراهم کند که منجر به بالا بردن سطح خودکارآمدی آنها می‌شود تا در محیط تحصیلی سرزندگی بیشتر شود و در نهایت عملکرد محیط آموزشی بالاتر رود.