یکی از مشکلات نظام آموزش­ و پرورش کشور، عدم توجه کافی گروههای آموزشی به اعتبارسنجی برنامه­‌های درسی خود است. از این رو در پژوهش حاضر شناسایی و اولویت­‌بندی موانع اجرای اعتبارسنجی برنامه­‌های درسی در آموزش و پرورش در دستور کار قرار گرفت. پژوهش حاضر بر اساس هدف و سبک گردآوری داده توصیفی، از نظر نوع کاربردی و از نظر روش آمیخته (کمی- کیفی) است (در مرحله کیفی پژوهش روش دلفی و در مرحله کمی روش توصیفی – پیمایشی استفاده شده است). ابزار اندازه­‌گیری در هر دو مرحله پرسشنامه محقق‌­ساخته بود که روایی آن طبق نظر متخصصان تأیید و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ 0/94 مورد تأیید قرار گرفته است. در این پژوهش جامعه آماری را همه مدیران و معلمان شاغل در مدارس شهر تهران در سال 99-1398 تشکیل داده و نمونه آماری در بخش کیفی به صورت در دسترس به حجم 30 نفر و در بخش کمی به روش تصادفی چندمرحله‌­ای به حجم 350 نفر انتخاب شده است. به منظور پاسخ به سؤالات پژوهش، از روشهای آماری توصیفی و استنباطی چون آزمون خی‌­دو استفاده شده است. نتایج پژوهش چنین نشان داد که از دیدگاه مدیران و معلمان مدارس، پنج مانع اصلی در اجرای اعتبارسنجی برنامه‌­های درسی در آموزش و پرورش کشور به ترتیب عبارت‌­اند از: موانع درونی نرم‌­افزاری(با 5 مانع فرعی)، موانع بیرونی(با 7 مانع فرعی)، موانع مرتبط با ترویج نتایج اعتبارسنجی(با 2 مانع فرعی)، موانع بین‌­المللی اعتبارسنجی برنامه‌­درسی(با 2 مانع فرعی) و موانع درونی سخت‌­افزاری(با 2 مانع فرعی).