هدف از این پژوهش، تعیین تأثیر آموزش فلسفه برای کودکان (P4C) به روش پژوهش مشارکتی بر روابط میان- فردی دانش آموزان دختر دوره متوسطه اول مدارس دولتی شهر تهران بوده است. این پژوهش نیمه­‌تجربی از نوع پیش­‌آزمون پس‌­آزمون با گروه کنترل بوده و حجم نمونه طبق فرمول کوکران تعداد 50 نفر بوده است که این تعداد با استفاده از روش نمونه­‌گیری هدفمند از میان دانش‌آموزانی که روابط میان- فردی آنها پایین‌­تر از سطح متوسط بود، انتخاب شدند. برای گردآوری داده­‌ها از پرسشنامه روابط میان-فردی هیرشفیلد و همکاران (1977) استفاده شد و  به حکم قرعه یک گروه به عنوان گروه آزمایش (25 نفر) و گروه دیگر به عنوان گروه گواه (25نفر) تعیین شدند. برنامه آموزش فلسفه برای کودکان (P4C) به روش پژوهش مشارکتی روی گروه آزمایش در 8 جلسه، هر جلسه 90 دقیقه  اجرا شد و گروه کنترل هیچ­گونه آموزشی در این زمینه دریافت نکرد. پس از مداخله، در مرحله پس‌­آزمون هر دو گروه (آزمایش و گواه) پرسشنامه روابط  میان- فردی هیرشفیلد را تکمیل کردند. برای تحلیل داده‌­ها از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس میان-گروهی) استفاده شد. ضمن تایید فرضیه اصلی تحقیق، نتایج پژوهش بیانگر آن است که میزان روابط میان- فردی دانش آموزانی که آموزش فلسفه (P4C) به روش پژوهش مشارکتی را دریافت کرده بودند به طور معناداری بالاتر از روابط میان- فردی دانش آموزانی بود که این آموزش را دریافت نکردند و 23 درصد از تغییرات در روابط میان- فردی در اثر آموزش فلسفه به روش پژوهش مشارکتی مشاهده شده  است. از این رو، این آموزش در روابط میان- فردی دانش آموزان مؤثر بوده است.