هدف این پژوهش،¹ مقایسه اثربخشی مداخله آموزشی رویکرد راه­ حل­-مدار با رویکرد استراتژیک بر میزان خودکارآمدی نوجوانان بوده است. روش پژوهش حاضر نیمه­ آزمایشی همراه با پیش­ آزمون، پس ­آزمون و پیگیری یک ماهه بوده است. جامعه آماری همۀ دانش ­آموزان پایه سوم راهنمایی مدرسه «ضیایی» ناحیه پنج آموزش و پرورش استان تهران در سال تحصیلی 93-1392 بود. نمونه پژوهش 45نفر از دانش ­آموزان بودند که به صورت هدفمند از میان120 دانش ­آموزان پایه سوم انتخاب شدند. آنان در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل با حجم مساوی به صورت تصادفی ساده جایگزین شدند. گروه های آزمایشی به ­صورت هفته­ ای دو جلسه و به مدت ده جلسه­90­ دقیقه ­ای تحت آموزش قرار گرفتند. ابزار پژوهش، مقیاس خودکارآمدی بندورا بود. ضریب پایایی برای کل پرسشنامه خودکارآمدی با روش ضرایب آلفای کرونباخ 87/0 است. تعیین ضریب روایی از همبستگی میان خرده مقیاس های پرسشنامه خودکارآمدی با یکدیگر و با نمره کل پرسشنامه، بین 41/0 تا 83/0 متغیر است و خرده مقیاسهای این پرسشنامه با یکدیگر و با نمره کل، همبستگی معنا­دار داشته­ اند (01/0p< ). داده ­های به دست آمده با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره تجزیه و تحلیل شدند. یافته­ ها­ نشان دادند که هر دو روش مداخله در افزایش میزان خودکارآمدی مؤثرند. همچنین، میانگین نمره گروه استراتژیک در متغیرهای خودکارآمدی و مؤلفه­ های آن بیش از گروه راه­ حل-مدار است. بر این اساس می­توان نتیجه گرفت که مداخله رویکرد راه­ حل-محور و رویکرد استراتژیک می­تواند میزان خودکارآمدی نوجوانان را افزایش دهد.