در این پژوهش، عوامل «بازماندگی تحصیلی فرزندان» در دو سطح«خانواده» و «استان محل زندگی» با روش مدلهای خطی سلسله‏ مراتبی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. بنابر تحلیلهای انجام شده،میانگین «نسبت فرزندان محروم از تحصیلات بالاتر از دورۀ راهنمایی در خانواده» در میان استانها تفاوتی معنا‏دار با همدیگر دارد. این به معنای تأثیر ویژگیهای سطح دوم (استان) بر تغییرات میانگینِ سطح اول(خانواده)است و لزوم به­ کارگیری مدل چند سطحی را تأیید می‏کند. براساس برآوردها، بیشترین تفاوت‏ها در نسبت بازماندگی تحصیلی مربوط به سطح خانواده است.در سطح استانی،وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده رابطۀ منفی معنادار با نسبت بازماندگی تحصیلی فرزندان درون استانها دارد؛ اما درباره شدت این رابطه، یافته‏ ها نشان می‏دهند که هرچه میانگین «نسبت فرزندان بازمانده از تحصیل خانواده» در استانی بالاتر باشد، شدت رابطۀ وضعیت اقتصادی-اجتماعی خانواده و بازماندگی تحصیلی فرزندان کاهش می‏یابد و در مقابل، هرچه این میانگین کمتر باشد، شدت این رابطه افزایش می‏یابد. به سخن دیگر، در استانهایی که میزان بازماندگی از تحصیل زیاد است، عوامل زمینه‏ای دیگری افزون بر وضعیت خانواده‏ها، همچون شاخصهای توسعۀ استان، وضعیت آموزش و ...، در تشدید این مسئله مؤثر هستند. در نهایت می‏توان اذعان کرد که نقش وضعیت اقتصادی-اجتماعی «خانواده» درمقایسه با وضعیت «استان»،در مسئلۀ بازماندگی تحصیلی فرزندان از اهمیت بیشتری برخوردار است؛ چرا که شدت تأثیر پایگاه اقتصادی-اجتماعی خانواده بر وضعیت تحصیلی فرزندان،در استانهای متفاوت با هر نوع زبان و گویش و نیز با هرسطح از توسعه یکسان بوده است. یافته‏ های این پژوهش، همچنان بر نقش بی‏ بدیل خانواده در تربیت و جامعه ‏پذیری فرزندان تأکید دارد.