پرسشی که این مقاله حول آن تکوین یافته، آن است که چه نسبتی میان حوزه معرفتی فلسفه تعلیم و تربیت در اسلام با دو رویکرد معرفت شناسی برقرار است؟ دو نوع رویکرد موجود در ساختار معرفتی، هر یک با چالش هایی مواجه ­اند. مهم­ترین چالش رویکرد انسجام گروی، چالش توجیه بیرونی است و چالش هایی چون دشواری حفظ روابط مبناگروانه از نظر تا عمل تربیتی، چند رگه بودن نظریه­ های تربیتی و جایگاه گزاره­ های مبتنی بر نص (آیات و روایات)، دشواریهای پیش روی رویکرد مبناگروانه ­اند. نگارندگان، ساختاری جدید را برای به ­کارگیری در این فلسفه ­ها پیشنهاد می ­دهند که از آن می­توان به "مبناگروی تعدیل یافته" یاد کرد. در این رویکرد، ساختار کلان فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی بر اساس ساختار مبناگرا و به صورت قیاسی تکوین می‌یابد، اما در مواضعی با شرایط خاص و به صورت موقت، انسجام گروی به طور خُرد به ­کار می‌رود. این شرایط خاص عبارت­ اند از: 1) قرار گرفتن در بخش سرشاخه ­های مرتبط با گزاره­ های علمی، 2) جایگاه هایی که امکان توجیه برون دینی وجود ندارد و 3) سرشاخه­ های معطوف به مسائل روز. در این حالت، با بهره گیری از ساختار انسجام گرا و به روشی کارکردی، گزاره­ ها توجیه می­شوند. با این فرض، فلسفه تعلیم و تربیت اسلامی، ساختاری مبناگروانه خواهد یافت که در برخی مواضع محدود، حلقه ­هایی انسجام گرایانه در آن تکوین خواهد یافت. این حلقه­ های انسجام گرایانه به صورت انسجام گرایانه و نه استنتاجی، به کل ساختار مبناگروانه اتصال خواهند یافت و ساختار را بسط می­ دهند. سه نوع از این حلقه ­های انسجامی در سطح مبانی مامور تقویت توجیه، بسط مبانی و آزمون انسجام ساختارند و یک حلقه دیگر، مامور بسط دلالتهاست.