پژوهش حاضر با هدف مطالعه تجربۀ زیسته ذینفعان زلزله‌زده شهر سرپل‌ذهاب در مواجهه با برنامه‌درسی اجرا شده در شرایط پس از بحران زلزله و با روش پدیدارشناسی انجام شده است. عناصر نهگانه برنامه‌درسی فرانسیس کلاین، مبنای تعیین چارچوب کلی گرد‌آوری داده‌ها از طریق مصاحبه قرار گرفته است. طی این فرایند، با 25 ذی‌نفع و دست‌اندر‌کار نظام آموزشی شامل مدیر، معلم و دانش آموز مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته انجام شده است. مصاحبه‌ها پس از پیاده‌سازی با سایر داده‌ها تلفیق و به روش تفسیری تحلیل شدند. پس از آن مضامین، مقوله‌ها و مفاهیم مرتبط با برنامه درسی از آنها استخراج شدند. به‌منظور اعتباربخشی داده‌ها از روش مرور با مشارکت‌کنندگان و به منظور اعتباربخشی تحلیلها از روش مرور همگنان استفاده شده است. نتیجه تحلیل داده‌ها حاکی از آن بود که با در نظر داشتن رویکرد انطباق متقابل، برنامه‌درسی در شرایط زلزله از جهات گوناگون دچار تغییراتی شده است، هر چند میزان این تغییرات برای همۀ عناصر یکسان نبوده است. در میان عناصر نهگانه، فعالیتهای یادگیری دانش‌آموزان، بیش از سایر عناصر، دستخوش تغییر و تأثیرپذیری از شرایط پیرامونی شده است، به طوری که ضمن ایجاد وقفه در فرایندهای تحصیلی ایشان، زمینه گرایش به منابع و روشهای غیررسمی یادگیری افزایش یافته است. نتیجه کلی آنکه برنامه‌درسی می‌تواند به مثابه ابزاری کارآمد در خدمت مدیریت بحران قرار گیرد و به بازگشت سریعتر جامعه زلزله‌زده به شرایط عادی از طریق نظام آموزشی کمک کند، اما نبود آمادگی لازم در این نظام و نداشتن پیش‌بینیهای لازم برای شیوۀ سازگار کردن و اجرای برنامه‌درسی در شرایط بحران، مشکلات ناشی از بحران را تشدید می‌کند.
