پژوهش حاضر با هدف مطالعه تجربۀ زیسته ذی­‌نفعان زلزله­‌زده شهر سر­پل­‌ذهاب در مواجهه­ با برنامه­‌درسی اجرا شده در شرایط پس از بحران زلزله و با روش پدیدارشناسی انجام شده است. عناصر نهگانه برنامه‌­درسی فرانسیس کلاین، مبنای تعیین چارچوب کلی گرد‌آوری داده‌ها از طریق مصاحبه‌ قرار گرفته است. طی این فرایند، با 25 ذی‌نفع و دست‌اندر‌کار نظام آموزشی شامل مدیر، معلم و دانش آموز مصاحبه‌های نیمه ساختاریافته انجام شده است. مصاحبه‌ها پس از پیاده‌­سازی با سایر داده­‌ها تلفیق و به روش تفسیری تحلیل شدند. پس از آن مضامین، مقوله‌ها و مفاهیم مرتبط با برنامه درسی از آنها استخراج شدند. به­‌منظور اعتباربخشی داده‌ها از روش مرور با مشارکت‌کنندگان و به منظور اعتباربخشی تحلیلها از روش مرور همگنان استفاده شده است. نتیجه تحلیل‌ داده­‌ها حاکی از آن بود که با در نظر داشتن رویکرد انطباق متقابل، برنامه­‌درسی در شرایط زلزله از جهات گوناگون دچار تغییراتی شده است، هر چند میزان این تغییرات برای همۀ عناصر یکسان نبوده است. در میان عناصر نهگانه، فعالیتهای یادگیری دانش­‌آموزان، بیش از سایر عناصر، دستخوش تغییر و تأثیرپذیری از شرایط پیرامونی شده است، به طوری که ضمن ایجاد وقفه در فرایندهای تحصیلی ایشان، زمینه گرایش به منابع و روشهای غیررسمی یادگیری افزایش یافته است. نتیجه کلی آنکه برنامه‌­درسی می­‌تواند به مثابه ابزاری کارآمد در خدمت مدیریت بحران قرار گیرد و به بازگشت سریع­تر جامعه زلزله­‌زده به شرایط عادی از طریق نظام آموزشی کمک کند، اما نبود آمادگی لازم در این نظام و نداشتن پیش‌بینیهای لازم برای شیوۀ سازگار کردن و اجرای برنامه‌درسی در شرایط بحران، مشکلات ناشی از بحران را تشدید می‌کند.