برای بررسی روند تغییرات و نقش متغیرهای خودپنداره، نگرش و علاقه به ریاضی بر عملکرد 21082 دانش‎آموز پایۀ هشتم که در چهار مطالعۀ ادواری تیمز (2003، 2007، 2011 و 2015) شرکت داشتند از تحلیل عاملی تأییدی، اندازه‎های اثر و مدل­‌یابی معادلات ساختاری استفاده شده است. یافته‌‏ها نشان داد که تغییرات هر سه متغیر با تغییرات عملکرد ریاضی ناهمسوست. به طوری‌که در فاصلۀ سالهای 2003 تا 2007 متوسط نمرۀ ریاضی کاهش یافته، ولی متوسط خودپنداره و نگرش نسبت به ریاضی افزایش یافته است. در فاصلۀ سالهای 2007 تا 2011 متوسط نمرۀ ریاضی افزایش یافته، ولی متوسط خودپنداره و علاقه نسبت به ریاضی کاهش یافته است. در فاصلۀ سالهای 2011 تا 2015 با وجود افزایش متوسط نمرۀ ریاضی، متوسط خودپنداره، نگرش و علاقه به ریاضی کاهش یافته است. تغییرات نگرش در این مدت بسیار جزئی است. نتایج مدل­‌یابی معادلات ساختاری نشان داد که خودپندارۀ ریاضی به صورت مستقیم و غیرمستقیم عملکرد ریاضی دانش‏‌آموزان را پیش‌‏بینی می‏کند. پس از آن به ترتیب، علاقه و نگرش به ریاضی در تبیین عملکرد ریاضی دانش‏‌آموزان سهم دارند. براساس یافته‌‏ها، نگرش و علاقه به ریاضی اثر منفی بر عملکرد ریاضی دارند. بررسی دلایل اثر منفی نگرش و علاقه به ریاضی بر عملکرد ریاضی نیاز به مطالعات چندجانبۀ روان‎شناختی و جامعه شناختی دارد. از سویی نیز، به دلیل اهمیت نقش نگرش در یادگیری، علل کاهش نگرش به ریاضی و سهم ناچیز آن در عملکرد ریاضی دانش‌‏آموزان باید مورد توجه و شناسایی قرار گیرد.